W leśnej ciszy

            

 

W leśnej ciszy  

       

Człowiek się spieszy –

wciąż ma za mało czegokolwiek.

Nie jest tak cierpliwy, by doczekać potęgi drzew.

Sosna to też produkt… i to mnie niepokoi.

Którymi literami mam wyrazić sprzeciw?

Jestem miłośnikiem natury.

Do lasu wchodzę jak do świątyni budowanej przez

Dziesiątki lat. Wielki las wciąż rośnie we mnie,

Chociaż już dawno nie istnieje, żyje wielki dąb 

I dźwiga wiek trzech niepodległości.

Jest pamiątką i świadectwem.  

To obraz wielkoformatowy – wielki duch natury.

 

Dęby lubią towarzystwo sosen,

Czują się pewniej w ich wysmukłej wysokości.

Niedawno stał się nowy cud  – znalazłem bór

Sosnowy z domieszką brzóz, prawie stuletni.

Niezbyt obszerny, z wyraźnym nalotem

I podrostami jałowcowymi.

Jedne jak niewinne dziewice,

Drugie wyniosłe i mniej tkliwe, chętnie kłujące.

Panuje tu dynastia sosen,

Aż do najwyższego piętra,

Ale i tu królem jest zabytkowy gigant szypułkowy,

Zaś modrzew występuje jako szpiegowska wtyczka.

Ten las wyrósł, aby wzbudzić nadzieję.

W środku leśna polana w słonecznym złocie.

Na brzegach pasma poziomek 

Z wąsami rozłogowymi,

Wciąż zajmującymi nowe obszary.

Czerwienią się pachnące owoce,

Niestrudzenie dochodzą do dojrzałego,

Smakowitego piękna. Przetykają zieleń

I czerń kilku krzewów jagód,

Każda upomina się o swoją przestrzeń.

Na parterze panuje cisza,

Na najwyższym piętrze szum sosnowych koron.

 

Pod niebem suną damy w lazurowych krynolinach.

Nie jestem sam…

Pośród leśnych kwiatów,

Których wigor  i miła woń przywołują

Duchy piękności – widzimy bogactwo kolorów.

Czujemy naszą niepodległość i suwerenność. 

Ogarnia nas błogi stan upojenia

I grają zmysły. Trudno tak trwać bez czułości.

Wpatrzeni w szczyty drzew ulegamy czarowi,

Aż do oddania się w objęcia ramion,

Do uspokojenia i zamknięcia powiek.

Jesteśmy jak para dostojnych łabędzi.

Jak pachnąca wolność i owoce…

 

                                        Z tomu "Usłyszeć światło"