Kompan

Kompan    

Ten wiersz chodzi za mną
a gdy się odwracam
udaje że mnie nie widzi
Chowam się więc za kwitnącą
jabłonią i robię niewinne miny
Wącham puentę
Czuję że nic się nie
stało uśmiecham się do

rozgwizdanego kosa i słucham

Wiersz wyszedł z udawania
skrył się w magnoliach
patrzy na mnie a ja nie potrafię
po niego sięgnąć

Może to pomyłka

Widzę jak nie moja

młodość z każdą godziną

staje się coraz

bardziej kwiecista
Żółknie różowieje
bratkami pachnie
i wysypuje się z niej lato
czerwienieje makami

Odurzony
chwytam wiersz
zapominam o urokach maja

i niosę w dojrzałość

W czas wzlotów
i twardość postanowień

Zakładam na twarz emotikon 

zamiast maski

Bądź moim kompanem

mówię 

i podaję łokieć