Nolens volens

 

 

Nolens volens

Chcąc nie chcąc robię to –

biorę do ust twardy korzeń chrzanu

Którego nie da się zjeść bez płaczu

Chrupiąc wynoszę się  

Za gruboziarniste okno

Z delikatnością przewiewu

Jakbym się miał tulić do oparów

Stawiać czoło tajemnicy

Jedwabisty dzień na parterze

Obija się o ściany wcale nie z tiulu  

Jak suszony pomidor  

A ja ścieram się z chrzanem

Mam tyle naddatku że mógłbym  

Część zetrzeć na tarce 

Nadwyżki można by zainwestować 

Chociaż mniej korzystnie niż dawniej

Najeść się chrzanu jak łomotu

W natłoku pustych kieszeni to

Obfitość której nikt nie zamierza zdobywać

Z jednego ponadto wpadam w drugie

Natomiast pożytku z tej    

Superaty nie ma

Nie zgłaszam pretensji do korzenia  

Stałem się termoparą – czujnikiem

Reagującym na podziały

Odmieniony i ostry niby żyleta

Jest ciężko gdy zdarzy się

Chrzan do kitu i kit do chrzanu –

głośno hałasują mewy na pustym molo

Gdy założę maseczkę na usta i nos

Gdy ubiorę rękawiczki...
Mogę niezbyt wiele tu czy tam 
Ale razem ze wszystkimi wypatruję
Zielonego światełka