Każdy chciałby

Każdy chciałby                 

Wówczas fabryka kwitła i potrafiła mówić,

a myśmy szli przez halę od podszewki

do gotowego wyrobu,

zaglądaliśmy do rozłożystych kielichów

sukcesów zakładu i miasta –

śledziliśmy proces stawania się

narzędzi, napędzanych silnikami

elektrycznymi –

od tłoczenia blach (lecz nie w tłumie),

przez montaż kadłubów i wirników,

przez uzwajanie stojanów

do stanowiska prób (ale nie błędów).

W jaźni każdy z nas chciałby

posiadać taką maszynkę –

szlifierkę do wygładzania trudnych dni

i piłę do odcinania niepowodzeń,

i wiertarkę ręczną…

by dowiercić się do dobrobytu.

Gotowe produkty od razu trafiały

do stojącego w kolejce adresata.

Później na lekcjach przedmiotów

elektrycznych wiele razy

przywoływałem obrazy z fabryki,

ale ze zmiennym szczęściem.

Nie każdy adept na elektrotechnika

nosił je w pamięci jak piosenkę. 

Wielu nie zostawiło ich nawet w domu

– ujęcia i wrażenia  

pierzchły jak zające w Brennej.

Obecne lata to już czas niepewności

i żonglowania pływaków,

ścigających pieniądze w morzu

konkurencji i lata światów równoległych.

Niedawno rozmawiałem z absolwentem,

co słychać – zapytałem, a on odrzekł

– ja wciąż pamiętam tamtą wycieczkę…

W międzyczasie gorsze było już w drodze,

lecz optymizm jeszcze nie wdziewał

kombinezonów ochronnych, nie zakładał

maseczek na twarze

i nie chodził w rękawiczkach.

                                               2020

                         (wspomnienia z wycieczki

                                     do Cieszyna 18.5.65)