Kos

                Kos

             Ach ten kos, ten kos -

             czarne pióra, żółty nos.

             Jak wpadł w budyniowy sos?

             To proste, dobrał się do deseru,

             a nie zsiadł z roweru.

             Raz mu się to przydarzyło

             i zaraz go sparzyło.

             Ach ten kos, ten kos -

             powiecie, piękny ma głos.

             Już wczesnym rankiem śpiewa

             radośnie,

             przeważnie o wiośnie.

             Obserwuje, jak dzionek wstaje

             i wcale nie udaje.

             Biega i lata między krzewami,

             łowi też owady.

             Jest indywidualistą, nie lubi

             gromady.

             Śniadanie zjada, gdy się

             wyśpiewa,

             a po śniadaniu ziewa.

             Taki z niego solista -

             wielki i słynny artysta.