Spinacz

Spinacz

Fotografie moich przodków już pożółkły,

a nowe nie uznają przeszłości.

Mam kilka albumów, w których się kryję 

Albo wsiąkam w poezję Herberta,

Lipskiej czy Różewicza.

Zdaję sobie sprawę z tego,

że nie ma życia bez krótko istniejących,

zagubionych dusz  

w zapomnianych miejscach,

w zbuntowanych palcach

i drżących liściach osiki.

Niesiony w lektyce bogato zdobionej

sam jestem palankinem

i chociaż to w sumie ciężar globu,

sam siebie niosę.

Nie zaznaczam na korze miejsca pobytu. 

Podlewam awantury, uśmiecham się do

rozhermetyzowanych wyznawców pieniądza.

Lewitacja mogłaby być wyjściem.

Jazon odstąpił Argo,

a ja udałem się po mityczne runo do Kolchidy.

Otrzymałem złoto –

napęd i moment pędu

– spin z mechaniki kwantowej,

chociaż nie jestem mechanikiem,

lecz skromnym elektrykiem.

Każda fotografia to nowela,

powieść i strofa, i ja mam wciąż

czym oddychać i co czytać.