Szkoła nad Wisłą Długo wpatruję się w czarno-białą fotografię Szkoły nad Wisłą Zgrabna dziewczyna Jak dama z gronostajem Powoli otwierają się wrota przeszłości Przechodzę przez nie Wnikam w czasoprzestrzeń Przerzucam most pokoleń i zjawiam Się nad Wisłą gdzie szumią dawne lata I stoją urodziwe dziewczyny jak modelki Przemycam pułk marzeń komponuję Z nich pejzaże i gazony kwiatów I drzewa pełne muzycznej dostojności Wchodzę w głąb szkolnego ogrodu I przyglądam się rzepom rzucanym W naszą niesforność Ilu nas jest Patrzę w oczy Wisły i widzę że Woda płynie ale czas jakby nagle stanął To dla nas dla naszych spakowanych bytów Zatrzymujemy się na skwerze Jesteśmy na moście Wędrujmy po latach i miejscach Widzimy wszystkich których znaliśmy Chociaż raz jak chodzą pośród sprzętów Zajęci problemami dnia pracą i zabawą Wykonują doświadczenia I karczują przeszkody Teraz dopiero spostrzegamy że cena młodości Zwyżkuje z wiekiem i jest bankiem Bez możliwości wypłat a my gotowi jesteśmy Zapłacić za nią coraz więcej Chcielibyśmy znowu nie zdawać sobie sprawy Z upływającego czasu mgnień wiosny I zawrotów głowy z dostojeństwa profesorów Wykreowani z głębi dzieciństwa Oświetleni wiedzą gładcy jeszcze Nie lękamy się nieprzebytych ciemności Przeszliśmy zrównanie dnia z nocą I głębię jeziora i znamy urodę Aksamitnych policzków dziewcząt Przeszłość jest coraz dłuższa Zajmuje coraz więcej przestrzeni To tu to tam zapala gwiezdne latarnie Czy jutro będzie padał świetlny deszcz Nie tylko tyle bo i pewien niepokój Nie chce ustąpić Pojawia się w snach Wykonujemy pliki zdjęć lecz Nigdy nie otrzymamy pozytywu Nie lękamy się futurystycznych wizji Nie żałujemy że nikt nie potrafi wywołać Tego filmu z perłami młodzieńczej radości Zebrane w grona wspomnień Sprzedajemy na targowisku próżności Chociaż próżno szukać kupców Czym zapłacić za te piękne lata Czy całkowity koszt życia da się Rozłożyć na raty A lata niech lecą A szkoła Wówczas Włocławek kwitł Jak konwalie w lesie za Wisłą Jak ukochana która była kwiatem wiśni Młodzież taka sama Pełna skrzyżowań szkolnych Interesów ze ściągami pod ławkami Lub w rękawach na przerwie z kanapką Miasto pachniało paloną kawą zbożową I celulozą, rumieniło się Zachodzącym słońcem Złociło gdzieś za matką naszych rzek Dziś te zapachy przywołują osoby nam Bliskie i nagle drogie Jakby pochodziły od Znakomitego jubilera To koledzy z ławy szkolnej Pamiętamy każde imię i nazwisko A pamięć kojarzy przyjaciela Przynajmniej z jednym wydarzeniem Nawet na pobliskim podwórku Wyje nasz pierwszy amatorski Silnik rakietowy Chcieliśmy wystartować z prędkością Co najmniej jednego macha I przeskoczyć świat Nad Wisłą drzewa jeszcze śpiewają Hymn namiętności Wzbudzeni indukcją własną Poruszani wyobraźnią nie Rezygnujemy z siebie chociaż Jesteśmy tak daleko od lat szkolnych Naprzeciw ogólniak A w naszej budzie sale 219 i 220 Zapełniają się Do ostatniego miejsca Ktoś w oddali gra optymistycznie Na akordeonie W auli szkolnej otwarte okna Wylatują pierwsi absolwenci Ulica Sempołowskiej 2 Słyszymy nasze myśli Murmurando młodości lecz Nie narzekamy że nie ma Tamtych materialnych dowodów W podstawie czasu teraźniejszego Profesorowie schodzą do auli Przyglądają się absolwentom Zdają się mówić Czy to możliwe czy to nie my Szkoła zapełnia się również tamtymi dniami Z drogich kamieni w szlachetnej oprawie Panie i panowie profesorowie W niezapomnianym orszaku Który otwiera dyrektor Witold Statkiewicz Za nim Eugeniusz Frąckiewicz z przykładnicą Zofia Czarnicka z elipsą Tadeusz Kwapiński z podwójną całką Wacław Derdzikowski z Cześć zjednanym Bolesław Pękala wśród pozytywistów Wanda Domanowska z historią w tle Julian Guzowski przy mostku Wheatstonea Roman Kohucki z napędem jednostkowym Jan Sadowski z klasą w marszu na poligon Paweł Bojakowski z chórem i orkiestrą szkolną Tadeusz Dąbrowski z psychologią Jerzy Lota z siłami rozciągającymi Pan Buraczak z regulaminem internatu Dawny woźny z dzwonkiem Kolejny dyrektor Jan Radomski Zamyka orszak Jeszcze się oglądamy za siebie I widzimy nowe grono profesorów Nie milkną oklaski Słyszymy słowa Wychowawców Po maturze poszliśmy na lody I nie szaleliśmy na balu maturalnym Tak się rozpoczęło Rozpraszanie prężnej gromadki

50                            

 

50                    50 LAT PO MATURZE 

                            ul. Ogniowa 2 

                       Włocławek

                     Szkoła nad Wisłą     

             Długo wpatruję się w czarno-białą fotografię

           Szkoły nad Wisłą  Zgrabna dziewczyna

           Jak dama z gronostajem 

           Powoli otwierają się wrota przeszłości

           Przechodzę przez nie

           Wnikam w czasoprzestrzeń

           Przerzucam most pokoleń i zjawiam

           Się nad Wisłą gdzie szumią dawne lata

           I stoją urodziwe dziewczyny jak modelki

           Przemycam pułk marzeń komponuję

           Z nich pejzaże i gazony kwiatów

           I drzewa pełne muzycznej dostojności

           Wchodzę w głąb szkolnego ogrodu

           I przyglądam się rzepom rzucanym

           W naszą niesforność  Ilu nas jest

           Patrzę w oczy Wisły i widzę że

           Woda płynie ale czas jakby nagle stanął

           To dla nas dla naszych spakowanych bytów

           Zatrzymujemy się na skwerze

           Jesteśmy na moście

           Wędrujmy po latach i miejscach

           Widzimy wszystkich których znaliśmy

           Chociaż raz  jak chodzą pośród sprzętów

           Zajęci problemami dnia pracą i zabawą

           Wykonują doświadczenia

           I karczują przeszkody 

           Teraz dopiero spostrzegamy że cena młodości

           Zwyżkuje z wiekiem i jest bankiem

           Bez możliwości wypłat a my gotowi jesteśmy

           Zapłacić za nią coraz więcej

           Chcielibyśmy znowu nie zdawać sobie sprawy

           Z upływającego czasu mgnień wiosny

           I zawrotów głowy z dostojeństwa profesorów

           Wykreowani z głębi dzieciństwa

           Oświetleni wiedzą gładcy jeszcze

           Nie lękamy się nieprzebytych ciemności

            

           Przeszliśmy zrównanie dnia z nocą

           I głębię jeziora i znamy urodę 

           Aksamitnych policzków dziewcząt 

           Przeszłość jest coraz dłuższa

           Zajmuje coraz więcej przestrzeni 

           To tu to tam zapala gwiezdne latarnie

           Czy jutro będzie padał świetlny deszcz            

           Nie tylko tyle bo i pewien niepokój

           Nie chce ustąpić Pojawia się w snach 

           Wykonujemy pliki zdjęć lecz

           Nigdy nie otrzymamy pozytywu

           Nie lękamy się futurystycznych wizji       

           Nie żałujemy że nikt nie potrafi wywołać

           Tego filmu z perłami młodzieńczej radości 

           Zebrane w grona wspomnień

           Sprzedajemy na targowisku próżności

           Chociaż próżno szukać kupców 

           Czym zapłacić za te piękne lata 

           Czy całkowity koszt życia da się

           Rozłożyć na raty A lata niech lecą        

           A szkoła Wówczas Włocławek kwitł

           Jak konwalie w lesie za Wisłą 

           Jak ukochana która była kwiatem wiśni 

           Młodzież taka sama 

           Pełna skrzyżowań szkolnych

           Interesów  ze ściągami pod ławkami

           Lub w rękawach  na przerwie z kanapką 

           Miasto pachniało paloną kawą zbożową

                                                                        

           I celulozą, rumieniło się

           Zachodzącym słońcem 

           Złociło gdzieś za matką naszych rzek 

           Dziś te zapachy przywołują osoby nam

           Bliskie i nagle drogie 

           Jakby pochodziły od

           Znakomitego jubilera 

           To koledzy z ławy szkolnej 

           Pamiętamy każde imię i nazwisko 

           A pamięć kojarzy przyjaciela

           Przynajmniej z jednym wydarzeniem 

            

           Nawet na pobliskim podwórku

           Wyje nasz pierwszy amatorski

           Silnik rakietowy 

           Chcieliśmy wystartować z prędkością

           Co najmniej jednego macha

           I przeskoczyć świat 

           Nad Wisłą drzewa jeszcze śpiewają

           Hymn namiętności 

           Wzbudzeni indukcją własną 

           Poruszani wyobraźnią nie

           Rezygnujemy z siebie chociaż

           Jesteśmy tak daleko od lat szkolnych      

           

           Naprzeciw ogólniak 

           A w naszej budzie sale 219 i 220

           Zapełniają się

           Do ostatniego miejsca  

           Ktoś w oddali gra optymistycznie

           Na akordeonie 

           W auli szkolnej otwarte okna 

           Wylatują pierwsi absolwenci 

           Ulica Sempołowskiej 2 

           Słyszymy nasze myśli 

           Murmurando młodości lecz

           Nie narzekamy że nie ma

           Tamtych materialnych dowodów

           W podstawie czasu teraźniejszego 

           Profesorowie schodzą do auli 

           Przyglądają się absolwentom

           Zdają się mówić

           Czy to możliwe czy to nie my       

           Szkoła zapełnia się również tamtymi dniami

           Z drogich kamieni w szlachetnej oprawie 

           Panie i panowie profesorowie

           W niezapomnianym orszaku 

           Który otwiera dyrektor Witold Statkiewicz 

           Za nim Eugeniusz Frąckiewicz z przykładnicą 

           Zofia Czarnicka z elipsą 

           Tadeusz Knapiński z podwójną całką 

           Wacław Derdzikowski z  Cześć zjednanym  

           Bolesław Pękala wśród pozytywistów 

           Wanda Domanowska z historią w tle 

           Julian Guzowski przy mostku Wheatstonea 

           Roman Kohucki z napędem jednostkowym 

           Jan Sadowski z klasą w marszu na poligon 

           Paweł Bojakowski z chórem i orkiestrą szkolną 

           Tadeusz Dąbrowski z psychologią 

           Jerzy Lota z siłami rozciągającymi 

           Pan Buraczak z regulaminem internatu 

           Dawny woźny z dzwonkiem

           Kolejny dyrektor Jan Radomski  

           Zamyka orszak 

           Jeszcze się oglądamy za siebie

           I widzimy nowe grono profesorów 

           Nie milkną oklaski       

           Słyszymy słowa  

           Wychowawców 

           Po maturze poszliśmy na lody 

           I nie szaleliśmy na balu maturalnym

           Tak się rozpoczęło    

           Rozpraszanie prężnej gromadki 

                                                        25 czerwca 2005