Dwa bieguny

Dwa bieguny

To tu w 1919 roku podpisano układ pokojowy…

Siedzę w Galerii Zwierciadlanej w Wersalu -

zapatrzony w kunsztowny barok,

zasłuchany i ginący w niezapominajkach,

gdzie rozpięty i rozczochrany Lang Lang gra

zachwycająco cztery scherza Fryderyka Chopina.

Perły tonów tańczą między oknami,

złotymi posągami, kryształowymi żyrandolami -

raz przy pustej sali, to znowu,

gdy jest przydatna publiczność,

to przy niej, by utonąć w oklaskach,

i chcąc nie chcąc, objawia się przede mną sto lat

pokiereszowanej suwerenności kraju nad Wisłą.

Dwa bieguny, jak wschód i zachód -

miłość i cierpienie. Uroczysty czas spełnienia.

Wyobrażam sobie, jak tamtej, już wyzwolonej

z mglistego świtu jesieni odradzała się radość,

jak trudno było Ojczyźnie, znacznie trudniej,

niż się mówiło. Pojawiły się nierówności

i pękał fundament źródła.

Niebo opornie pozbywało się ołowiu

i drżało w lęku -

Polska wciąż kształtuje swoją wolność

i niezależność.

Składnikom odrodzonej,

świętej Ojczyzny, która chce być sprawiedliwa,

nadaje się nazwy i ustala prawa,

by rządzić w sposób mądry, ale i wyrafinowany.

I zdarza się, że jemy tylko zwodnicze słowa.

Przez sto lat zmiennej aury doszliśmy

do tego oto jaśniejącego miejsca,

lecz nadal tworzymy fronty atmosferyczne… 

Uroda kraju, zadowolenie jego dzieci 

i dostatek wciąż są nośnikami nastrojów,

lecz pożądanie często tarza się w łapczywości.

Wróciłem z Wersalu.

Umieszczam się na parapecie rozsądku

i wyglądam przez okno pogodowe,

i chłonę muzykę Chopina znad Wisły.

Ona uwzniośla słowa o niepodległej Ojczyźnie.

Przez to okno wyziera wielu rozważnych...

Wirtuoz kłania się zauroczonym słuchaczom,

odchodzi od fortepianu,

a ja wciąż słyszę Wielkiego Poloneza Es-dur…

                                                                      2018